بحث آتش

طبق بعضی نظرات-هم در اسلام هم در مسیحیت توسط روحانیون و نه حتما نقلی و در فیلمها و حوادث گذشته مشهود است- آتش برای مرگ جادوگر تنها راه حل است جادوگر علوم غریبه را در غیر راه شرعی و الهی و اگر برای تفرقه بین زن و شوهر به کارببندد توبه نکند و در صدد اصلاح برنیاید حکمش اعدام است در زمان زرتشتیان علوم غریبه به نوعی در حد اعلا بود اما نسبت به توحید سر خم نکردند و این تابع حکومت بود نه مردم به همین خاطر مردم از حکومت پشتیبانی نکردند و از مسلمانان و نه اسلام شکست خوردند آنها مسلمان شدند نه به زور شمشیر و اسلام حقیقی یعنی شیعه آوردند-البته بُعد زمانی و ترتیب مکانی روی آوردن به شیعه نیز مهم است- آنهم با تحقیق. نکته آتش مرد حق را نمی سوزاند و حتی برایش بهشت می شوند مسیر راه بهشت نیز از جهنم می گذرد اما مومنان نخواهند سوخت البته موارد انسان سوزی در قرآن هیچ کدام تصحیح عملکرد نشده و اثبات نفی و نهی اعدامات بی منطق و گناه آلود است موارد اصحاب اخدود و حضرت ابراهیم  نشان از همین موضوع است در شاهنامه نیز مورد سیاووش است ولی جدا از بحث اهمیت حفاظت از زبان پارسی و اهمیت حفظ فرهنگ نمی توان به هیچ وجه داستانهای شاهنامه را به عنوان قصصی برای رشد و تعالی معنوی استفاده کرد چون در برخی موارد اشتباهات و خطراتی وجود دارد که غیر قابل قیاس است و باعث می شود در مسیر سلوک به مشکل برخورد کنیم که باید در فهم داستان اصلاحاتی توسط فرد صورت پذیرد یکی همین داستان سیاوش است که نکات اشتباهش بعدا قابل بحث است و اگر توجه نشود در مراحلی فرد را از طی طریق باز می دارد و یا رشد او را کند می کند بگذریم منصور حلاج نیز قربانی همین اعتقاد ناصحیح در مورد عرفان شد و اعدام  شد و اعدام چند مرحله ای را گذرانید امروزه نیز داعش و دیگر متحجران در همین مسیر اشتباه گام برمی دارد