متن شعر ماندگار علی ای همای رحمت محمد حسین شهریار در وصف مولای متقیان امام علی(ع)
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را |
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را |
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین |
به علی شناختم به خدا قسم خدا را |
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند |
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را |
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ |
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را |
برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن |
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را |
بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من |
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا |
بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب |
که علم کند به عالم شهدای کربلا را |
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان |
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را |
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت |
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را |
بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت |
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را |
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت |
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را |
چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان |
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را |
چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم |
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را |
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی |
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را» |
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب |
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا |
| شهریار |
