اگر بر اصل عدم مجاز در قرآن تاکید کنیم باید بپذیریم که آیه 45 سوره زخرف بیانگر سفر زمانی است . ببینید :
واسئل من ارسلنا من رسلنا اجعلنا من دون لرحمن الهه یعبدون
از کسانی که فرستادیم بپرس آیا غیر از خدای یکتای رحمان خدایانی قرار دادیم که پرستش شوند
از آنجا که انبیاء در گذشته زمانی بوده اند بی شک این امر باید با یک سفر زمانی امتثال شود ؟
اما آیا سفر زمانی یک سفر مادی است ؟
اصول ضروری برای باور به سفر زمان
برای اینکه سفر زمان امکان پذیر باشد باید این دو اصل را ثابت کنیم :
1- تمام پدیده ها عالم در عالم مجردات وجود داشته باشند
2- انسان امکان شهود عالم مجردات را نیز داشته باشد
اثبات اصل اول :
اثبات اصل اول خود نیازمند اثبات اصل دیگری بنام ظهور است
اصل ظهور یعنی اینکه تمام موجودات عالم ماده تجلی و ظهور حقایق ماورایی خود هستند
این اصل در قرآن ثابت است
ان من شی الا عندنا خزائنه و ما ننزله الا بقدر معلوم (حجر21)
هیچ چیزی نیست مگر آنکه خزانه های آن در نزد ماست و ما آنرا جز به اندازه مشخص نازل نمی کنیم
آیه نورانی قرآن کریم می فرماید تمام موجودات عالم تنزل یافته از خزائن عالم بالا هستند
پس باید این موجودات در عالم خزائن به نحوی وجود داشته باشند و از آنجا که عالم مجردات در قیاس با عالم مادیات وجود نرم افزاری یا علمی دارد پس این حقایق حقایق علمی اند نه حقایق عینی مادی خارجی
لذا اگر انسان بتواند به این خزانه ها مرتبط گردد می تواند همه آن حقایق را شهود نماید
و اما اثبات اصل دوم امکان ایجاد ارتباط با عالم مجردات است که باز در قرآن کریم یکی از مراتب عالی آن مطرح شده است :
و علم آدم الاسماء کلها (بقره 31)
تعلیم اسماء به معنای تعلیم حقایق عالم از مادی و مجرد است پس خدای متعال قادر بر ایجاد چنین ارتباطی و تحقق شهود حقایق عالم است
با این وصف مساله سفر زمان در قرآن قابل اثبات هم هست
اقوال مفسریـن دربـاره مـقـصـود از ایـنـکـه خـطاب به پیامبر اکرم (ص) فرمود: (و اسئل من ارسلنا من قبلک من رسلنا اجعلنا من دون الرحمان آلهه یعبدون)
بـعـضـى از مـفـسـریـن گـفـتـه اند: منظور از اینکه مى فرماید: (بپرس از رسولانى که قبل از تو فرستاده ایم ) پرسیدن از امت هاى آن رسولان است، یعنى مثلا از علماى یهود و نصارى بپرس، نظیر آیه :(فاسال الذین یقرون الکتاب من قبلک ) و فایده این مجاز گـویـى ایـن اسـت کـه اگـر مـى فـرمـود: (از امـتـهـایـى کـه قـبـل از تـو پیامبرانى به سویشان فرستادیم بپرس، آیا ما غیر از رحمان آلهه دیگرى برایشان قرار دادیم تا آنها را بپرستند؟) ممکن بود همان امت ها به دروغ بگویند: بله. ولى فـرمـود: (از پـیـامـبـرانـى کـه قـبل از تو فرستادیم بپرس ) تا معلوم شود که گفتار امت ها حجت نیست تا هر چه در جواب بگویند درست باشد.
بـعـضـى دیـگـر گـفـتـه انـد: مـراد سـؤ ال از اهـل کـتـاب، تـورات و انجیل است و بس، چون این دو امت هر چند که کافر بودند لیکن وقتى به تواتر خبر دادند که : نه، خداوند آلهه اى براى ما قرار نداده، سخن ایشان براى مردم حجت مى شود، چون گـو ایـنـکـه خطاب به رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله وسلّم ) است، لیکن تکلیف در آن متوجه به امت آن جناب است.
لیـکـن بـعـید بودن این دو تفسیر بر خواننده پوشیده نیست، مخصوصا وجه دومى، از این جـهـت کـه اهـل ایـن دو کـتـاب خـصـوصـیـتـى نـدارنـد تـا تـنـهـا از آنـان سـؤ ال شود.
بـعـضـى دیـگـر گـفـتـه انـد: آیـه شـریـفـه از آیـاتـى اسـت کـه در شب معراج خطاب به رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله وسلم ) شده تا آن جناب از ارواح انبیاء (علیهم السلام ) ایـن سـؤ ال را بـکـنـد، و در هنگامى که به ایشان بر مى خورد بپرسد: آیا جز دین توحید دین دیگرى براى امت خود آورده بودند.
البـته روایات زیادى هم از ائمه اهل بیت (علیهم السلام ) بر طبق این تفسیر رسیده که در بحث روایتى آینده - ان شاء اللّه تعالى - از نظر خواننده خواهد گذشت.
تفسیر المیزان خلاصه
(وسئل من ارسلنا من قبلک من رسلنا اجعلنا من دون الرحمن الهه یعبدون ): (و از رسولانی که قبل از تو فرستاده بودیم بپرس : آیا غیر از خدای رحمان خدایانی قرار داده بودیم که مردم آنها را بپرستند؟) در اینجا به عنوان نتیجه همه سخنان مذکور، خطاب به رسول خدا می فرماید: به کتابی که بر تو وحی شده متمسک شو، چون تو بر صراط مستقیم ثابت و پابرجا هستی ، راه روشنی که هرگز سالکان خود را به بیراهه نمی کشاند و آنها را به سرمنزل کمال و سعادت رهنمون می شود و این قرآنی که به تو وحی شده ، ذکر و یادآوری خداست برای تو وقومت و بزودی در روز قیامت ، از آن بازخواست می شوید. در ادامه می فرماید: ازرسولانی که قبل از تو ارسال شده اند، بپرس که آیا ما برای آنها آلهه دیگری به غیر ازخدای رحمان قرار داده بودیم که آنها مردم را بسوی عبادت آن فرا بخوانند؟ بعضی مفسران (44) سؤال مذکور را متوجه امت آن انبیاء دانسته اند و بعضی دیگر سؤال مذکور را متوجه ارواح انبیائی دانسته اند که حضرت رسول ص در شب معراج با آنان مواجه شد، و در تأیید این معنای اخیر روایاتی نیز وجود دارد.(46)
